Częstość występowania depresji ulega nasileniu we wczesnym okresie życia dorosłego oraz w 5 i 6 dekadzie życia. Kobiety chorują częściej niż mężczyźni. Depresje występują fazowo. Nawracające fazy mogą trwać od tygodni do kilku miesięcy.
Do powstania depresji przyczyniać mogą się czynniki endogenne (neuroza lub psychoza): występowanie depresji w rodzinie, zaburzenia przemiany materii mózgu, różnorodne choroby mózgu i innych organów. Poza tym przyczyną mogą być narkotyki, alkohol lub lekarstwa. Czynnikiem wywołującym depresję może być stres spowodowany sytuacją zawodową lub jakimś istotnym wydarzeniem w życiu pacjenta.
Neuroza czy psychoza
Terminem neuroza określa się zaburzenie psychiczne, którego przyczyna uwarunkowana jest przez wydarzenia w historii życia pacjenta lub która ma swe źródło w nierozwiązanym, często nieuświadomionym konflikcie we wczesnym okresie życia.
Psychoza tym różni się od neurozy, że może być spowodowana przez zaburzenia o podłożu organicznym lub zaburzenia w metabolizmie mózgu. Psychoza wyraża się całkowicie zaburzonym przeżywaniem oraz odmiennymi formami zachowania się. Cechuje ją również zaburzone odbieranie rzeczywistości.
W dzisiejszych czasach w medycynie unika się terminu neuroza ze względu na to, że tworzy on raczej uprzedzenia aniżeli rzeczywiście służy opisywaniu choroby. Także rozróżnienie psychozy i neurozy niekiedy bywa trudne. Z tego względu w celu opisania choroby przechodzi się obecnie do posługiwania się dominującymi objawami choroby. I tak na przykład, obecnie nie mówi się już o depresji neurotycznej, ale o utrzymującym się nastroju depresyjnym.
W przypadkach tak zwanej psychozy afektywnej zmienione są nastrój i uczucia. Każdy człowiek zna dobry i zły nastrój. Tutaj jednak występują one w ekstremalnym natężeniu. Rozróżniamy zespół depresyjny, zespół maniakalny oraz psychozę maniakalno-depresyjną, które występują na zmianę.
Objawy depresji
- utrata radości życia, wrażenie, że nie ma się żadnych uczuć,
- nieustanne rozmyślania na takie tematy jak poczucie winy, utrata majątku,
- zaburzenia koncentracji, wytrzymałości, popędu,
- zaburzenia snu,
- brak apetytu,
- lęki, niepokój i niekiedy myśli samobójcze.
Leczenie depresji
W przypadku nasilonych cierpień, które mają wpływ na życie codzienne pacjenta, należy udać się po pomoc do lekarza. Często już sama rozmowa o chorobie przynosi ulgę w cierpieniach. Przy obniżonym nastroju pomocny może być dziurawiec pospolity, ale również inne środki pochodzenia roślinnego, jak kava-kava albo melisa. W ostrej fazie depresji pomóc może stosowanie środków nasennych, benzodiazepin i neuroleptyków. Na dłuższy okres lekarz może przepisać leki antydepresyjne lub zalecić stosowanie dziurawca pospolitego.
Oprócz terapii z pomocą lekarstw zawsze należy także rozpocząć psychoterapię. Pomocny może być rodzaj terapii światłem oraz pozbawienie pacjenta możliwości snu, np. pacjent nie kładzie się spać w ogóle lub zostaje obudzony o pierwszej w nocy i może położyć się spać dopiero następnego dnia wieczorem.
Depresja – profilaktyka i pomoc
Ciężkie objawy depresji najczęściej nie pozwalają chorej osobie na zrobienie czegokolwiek, co mogłoby jej pomóc. Dlatego bliscy chorego powinni traktować go ze zrozumieniem i miłością, nawet jeśli jest on leniwy i pozbawiony woli, małomówny i uparty. Chory właśnie w takich sytuacjach najbardziej potrzebuje bliskości i oddania.